Stefan Szuman
Stefan Szuman (1889–1972) był pedagogiem, psychologiem i lekarzem. Jego prace wyznaczają początki psychologii rozwojowej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Doktoryzował się na podstawie rozprawy „Sztuka dziecka. Psychologia twórczości rysunkowej dziecka” (1927). Po uzyskaniu habilitacji udał się w podróż naukową do Niemiec na Międzynarodowy Kongres Psychologiczny i do Szwajcarii, gdzie został słuchaczem w Instytucie J.J. Rousseau.
W 1928 roku powołał Katedrę Psychologii Wychowawczej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po wojnie kierował pionierskimi badaniami nad rozwojem językowym dziecka w Katedrze Psychologii Pedagogicznej UJ. Został także rektorem Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie.
Miał bardzo szerokie zainteresowania naukowe, które znalazły odbicie w licznych publikacjach. Był autorem m.in.: „O celach i sposobach zastosowania zdjęć filmowych w naukowych badaniach psychologicznych” (1951), „Rozwój orientacji dziecka w czasie” (1958), „Rozwój orientacji dziecka w budowie i czynnościach ciała ludzi i zwierząt” (1958), „O uwadze. Aktywizowanie i kształtowanie uwagi uczniów na lekcjach w szkole” (1961), „O sztuce i wychowaniu estetycznym” (1969).
Jak wielu intelektualistów oraz intelektualistek jego pokolenia był mocno związany ze środowiskiem artystycznym. Z Witkacym eksperymentował nad stanami świadomości, a z Janem Pougetem tworzył kabaret.